Σας παρουσιάζουμε τους «Ήρωες της ζωής» σε γεμάτα καθίσματα με «γεμάτες ψυχές» !

Όταν αποφάσισε να οργανώσει αυτή την βραδιά μου είπε … Θέλω να γίνει τόσο επιτυχημένη και να μιλάνε όλοι για αυτήν αλλά και τις αγάπες μου τον Πανελλήνιο Σύλλογο Παραπληγικών … Και τα κατάφερε όπως πάντα άλλωστε !!!

Η Νένα Χρονοπούλου σε όλο της το μεγαλείο ψυχής αφιερώνει την ζωή της στον μικρό της Χρήστο αλλά και στους ανθρώπους που έχουν προβλήματα αλλά μαζί τους θα βρούμε την λύση !!!

Μέσα από το σάιτ www.nena.gr γράφει η ίδια τον απολογισμό της 

Μοιραστείτε το μαζί μας γιατί πάντα Αξίζει να πετυχαίνουμε το καλύτερο για όλους !! 

Όταν αποφάσισα να οργανώσω αυτή την εκδήλωση, γνώριζα πως έχω δίπλα μου κάποιους ανθρώπους που θα μπορούσα να ελπίζω και να στηρίζομαι στη βοήθειά τους. Ο πρώτος που στάθηκε δίπλα μου ήταν ο  Τάσος Μητρόπουλος, ο οποίος αφιέρωσε όλο τον προσωπικό του χρόνο στη φροντίδα και στην οργάνωση αυτής της βραδιάς.

Σκοπός μου ήταν αυτό που από την αρχή είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου. Να ενισχύσω οικονομικά ένα Σύλλογο που δεν έχει οικονομικούς πόρους από πουθενά. Ο τρόπος ήταν ένας και μόνο ένας.  Μέρος των εσόδων από το βιβλίο μου. Το είχα βάλει στο μυαλό μου από την αρχή, τους το είχαμε πει με τον Τάσο και τώρα ήλθε η ώρα να γίνει πραγματικότητα η υπόσχεση που είχε δοθεί τότε, πριν από 8 μήνες περίπου.

Έτσι λοιπόν σκέφτηκα πως μπορώ να ευαισθητοποιήσω και άλλα άτομα για να συνδράμουν κι αυτοί με τη σειρά τους σ’ αυτή μου την προσπάθεια. Γνωρίζοντας όμως πόσο πολύ μπορεί να βοηθήσει ανθρώπους με προβλήματα υγείας ο Κος Καρπαθίου, τόλμησα και του πρότεινα να είναι ο Κύριος και ο Μοναδικός Ομιλητής της βραδιάς.

Πολύ- πολύ δειλά λοιπόν, ζήτησα από τον εξαιρετικό  Έλληνα επιστήμονα Νευροψυχολόγο – Νευρογλωσσολόγο Κο Χρυσόστομο Καρπαθίου να μας «Μιλήσει» όπως μόνο εκείνος γνωρίζει και μπορεί για τον «ΕΓΚΕΦΑΛΟ» μας. Μήπως τελικά καταφέρουμε και καταλάβουμε τις διαφορές που έχουμε ο ένας με τον άλλο αλλά και το γιατί.

Όταν δέχτηκε μετά από πολιορκία ενός μήνα και κάτι, από τη μία χάρηκα πολύ, αλλά από την άλλη τρόμαξα πολύ περισσότερο. Θα μου πείτε γιατί; Γιατί η ευθύνη μου ήταν πια πολύ μεγάλη απέναντί του και επιβαλλόταν να μπορέσω να σταθώ στο ύψος των περιστάσεων.

Το επόμενο βήμα μου ήταν η πρόσκληση του Πανελληνίου Συλλόγου Παραπληγικών, εκεί κι αν ήταν τα πράγματα δύσκολα. Γιατί όταν καλείς έναν άνθρωπο που είναι καθισμένος σε αναπηρικό αμαξίδιο, υποχρεούμαι να τον φροντίσεις όπως η μητέρα το παιδί. Απαγορεύεται να τον αφήσεις στο έλεός του, πρέπει η υποδοχή να είναι τέλεια και οι συνθήκες παραμονής του στην όποια αίθουσα φιλοξενηθεί να είναι ιδανικές. Η ευθύνη μου όπως καταλαβαίνετε αυξανόταν και το άγχος μου ακόμα περισσότερο.

Στη συνέχεια έπρεπε να βρω τον ιδανικό χώρο, αμέσως στράφηκα στους  Θεατρικούς Επιχειρηματίες Μάρκο & Θύμιο Τάγαρη και τότε άρχισα να χαμογελάω γιατί και οι δύο με μία φωνή μου είπαν » Διάλεξε όποιο θέατρο θέλεις και κάνε ότι θέλεις, προχώρα ελεύθερα.»

Επιλέξαμε το Θέατρο Βέμπο γιατί ήταν προσβάσιμο σε άτομα ΑΜΕΑ, και μόλις είδα την αίθουσα το άγχος μου επέστρεψε διπλάσιο… Το Θέατρο Βέμπο είναι τεράστιο !

Ο Κος ΗΛΙΑΣ ΒΑΚΑΚΗΣ, Η ΨΥΧΗ ΤΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ ΒΕΜΠΟ

Και εκεί μέσα στην αίγλη του Θεάτρου, μπροστά στα βαθιά βυσσινί του καθίσματα και τη μαγεία που σε πλημμυρίζει ακόμα κι όταν αυτά είναι άδεια, αρχίζει η δική μου διαδρομή.

Διαδρομή αγάπης, ευθύνης, σεβασμού, σκοπού και στοιχήματος με τον ίδιο μου τον εαυτό, αλλά και με όλους όσους είπαν πως θα με βοηθήσουν και εγκατέλειψαν στα μισά της αυτής διαδρομής.

Με απογοήτευσαν, με θύμωσαν και με πείσμωσαν ακόμα περισσότερο για την επιτυχία αυτής της βραδιάς! Γιατί όντας περήφανη από τη φύση μου, δε μου επιτρεπόταν να ξαναπατήσω στο Θεατρικό Σανίδι μετά από 14 ολόκληρα χρόνια και να παρουσιάσω τους  πραγματικούς «Ήρωες της ζωής»,  σε άδεια καθίσματα, πόσο μάλλον σε γεμάτα καθίσματα με «άδειες ψυχές» !