Σιγά τα αίματα…
Τελείωσε ο πόλεμος; Τώρα που μπήκαμε στο ’12 γλιτώσαμε;
Τελείωσε ο πόλεμος; Τώρα που μπήκαμε στο ’12 γλιτώσαμε;
Τελείωσε ο πόλεμος; Τώρα που μπήκαμε στο ’12 γλιτώσαμε;
Τελείωσε ο πόλεμος; Τώρα που μπήκαμε στο ’12 γλιτώσαμε;
Έτσι ξεκίνησε ο νέος έτος. Με μια ερώτηση. Ρητορική ερώτηση. «Ποιος πόλεμος μάτια μου;» ρωτά η μάνα. «Αυτός μάνα. Αυτός που βιώνουμε. Που φτωχέψαμε. Που δε μπορούμε να πάρουμε μια καινούρια Louis Vuitton και να κατηφορίσουμε τη Σκουφά. Jesus μάνα. Πού ζεις;».
Έτσι πορεύτηκα. Έτσι κόντεψε να φύγει ο Γενάρης. Ο Γενάρης αυτός που μας έτσουξε με το κρύο του. Ο Γενάρης αυτός που με βρήκε άνεργο, απολυμένο και μόνο. Κοντινό στα μάτια. Βούρκωμα θέλω και κάτω χείλος να τρεμοπαίζει.
Αλλάζω πλεύση. Θέλω πολιτισμό. Αποφασίζω θέατρο. Μονόλογος. Το θέατρο μισοάδειο. Η πρωταγωνίστρια ακλόνητη. Η μούρη μαρμαρωμένη. Το «μαρμαρωμένο μάγουλο». Καμία αντίδραση σου λέω. Σαρδάμ από το «καλησπέρα» μέχρι το «καληνύχτα». Δίπλα μου άλλη μαρμαρωμένη ηθοποιά. Η μία ατάλαντη ήρθε να δει την άλλη. Κάτι ήξερε ο Φίνος και ο Σακελάριος που σας είχαν πάντα δεύτερες. Τώρα η μία θέλει θεατρική σκήνη και η άλλη να παίζει στο Μέγαρο. «Δώσε θάρρος στο χωριάτη να σ’ ανέβει στο κρεβάτι» λέει το λεγόμενο. Είπαμε να κοπούν τα περιττά αλλά τζίφος. Ακόμα υπάρχουν περιττά. Κόψτε τα. Μην τους δίνεται οξυγόνο.
Χθες πήγα Σπείρα. Αποζημιώθηκα. Πήρα το αίμα μου πίσω. Εκεί να δεις γέλιο. «Κανένας πόλεμος δεν τέλειωσε στην ώρα του, μένουνε ρέστα κάτι νάρκες που πατάμε…» έλεγαν και οι 9. Έτσι και η Ντόρα -η μεγάλη επαναστάτρια- βγήκε αγέρωχη στους δρόμους. Νόμιζε πως όλα έχουν ηρεμήσει. Μα ένα γιαούρτι τη χαιρέτησε. Χαμόγελο, σου λέει, στα χείλη της Συγγρού. Όταν χαμογελά ο Σαμαράς μου ‘ρχεται η αναγούλα. Από την άλλη ο Παπανδρέου έχει δύναμη. Διάβασα εγώ τα blogs. Ακόμα υπάρχουν Πασόκ-οι που τον θέλουν αρχηγό. Εδώ είμαι για να στο πω και πάλι. ΜΗ ΔΙΝΕΤΑΙ ΟΞΥΓΟΝΟ ΣΤΑ ΠΕΡΙΤΤΑ.
«Κανένας έρωτας δεν έγραψε επίλογο, όλο νομίζεις πως τελειώνει μα γελιέσαι…». Έτσι είναι; Με έχει βάλει σε σκέψεις το έργο. Οι έρωτες τελειώνουν ή υπάρχουν και απλά συμπιέζονται στο μέσα μας. «Σιγά τα αίματα» λέω από τη μία. «Βρε μπας και…;» λέω από την άλλη. Το τι κουραστικό είναι να έχεις φωνή-αντίλογο μέσα σου, δε φαντάζεσαι αν δε το βιώνεις.
Με αυτά και με κείνα ξέχασα… «καλή χρονιά» είπαμε; Δεν είπαμε. Καλή χρονιά να ‘χουμε. Ας ήμαστε γεροί να τη βγάλουμε και φέτος. Ας ήμαστε χαμογελαστοί κι όλα όσα έρθουν θα αντιμετωπιστούν και όλα θέλουμε αλλά δεν έρθουν ας πάμε εμείς να τα βρούμε.
Ας αφήσουμε τις ευχές και ας περάσουμε στις πράξεις. Μου το ‘πε παιδί μου η Χειλουδάκη. Θα το αμφισβητήσω εγώ;
Υ.Γ. Μην πεις πως δε σου είπα να πας να δεις το «Σιγά τα αίματα» της Σπείρας μετά των μουσικών του Κραουνάκη. Αν δεν το ‘πιασες ,στο ξαναλέω. «Αυτό το δράμα η ζωή το σκηνοθέτησε. Σαν κωμωδία να γελάσει η κοινωνία». Όλα τα λέει το τραγούδι τους.