Συγκλονιστικό: Η σύζυγος του δολοφονημένου σκιτσογράφου του Charlie Hebdo ζει μαζί του μέσω post-it

Η ιστορία που θα διαβάσετε παρακάτω είναι ένα ονειρεμένο παραμύθι που είχε πολύ κακό τέλος. Οι δύο άνθρωποι που ήταν τρελά ερωτευμένοι και παντρεμένοι επί 45 χρόνια χωρίστηκαν. Από το θάνατο. Πρόκειται για τον Georges Wolinski και τη σύζυγό του Maryse. Η ίδια μίλησε στο BBC για το τραγικό πρωινό που οι τρομοκράτες σκότωσαν τον άνδρα της ζωής της μαζί με άλλα 11 άτομα στα γραφεία του Charlie Hebdo.

«Το πρωινό της 7ης Ιανουαρίου είχε μια μεγάλη σύσκεψη στα γραφεία του Charlie Hebdo, την μηνιαία σύσκεψη που έκαναν. Ο Georges δεν πήγαινε συχνά σ’ αυτές τις συσκέψεις αλλά επειδή ήταν η πρώτη της χρονιάς πήγε. Το μόνο που μου είπε ήταν: “Πάω στο Charlie”, και έφυγε.

Έφυγα κι εγώ αφού είχα κι εγώ σύσκεψη και μάλιστα έκλεισα το κινητό μου. Όταν το ξανάνοιξα έμεινα έκπληκτη από μηνύματα που βρήκα ακόμα και από ανθρώπους που δεν είχα πολλά – πολλά. ″Πως είναι ο Georges; Πως πάει;″

Μπήκα σε ένα ταξί και είπα στον οδηγό: “Είναι πολύ περίεργο. Όλοι με ρωτούν αν ο άνδρας μου είναι καλά”.

Τότε εκείνος με κοίταξε από τον καθρέφτη και μου είπε: “Δεν ξέρετε τι έχει γίνει; Δεν έχετε ακούσει ειδήσεις; Έγινε επίθεση στα γραφεία του Charlie Hebdo σήμερα το πρωί και όλο το 11ο διαμέρισμα είναι αποκλεισμένο”.

Ήθελα να πάω κατευθείαν εκεί αλλά ο οδηγός μου είπε ότι είναι αδύνατον. Τότε μου τηλεφώνησε ο γαμπρός μου και μου είπε: “Δεν έχει νόημα να πας εκεί. Πήγαινε σπίτι γιατί δεν ξέρουμε τίποτα ακόμα”

Έτσι, πήγα σπίτι και όπως καταλαβαίνετε πέθαινα από την αγωνία μου. Για περίπου μια ώρα περίμενα. Και είχα εκείνη την περίεργη αίσθηση ότι κάτι είχε συμβεί τόσο δυνατό που θα άλλαζε όλη μου η ζωή. Τότε μου τηλεφώνησε ο γαμπρός μου και μου είπε απότομα: ″Ο Georges είναι νεκρός″.

Κάθισα. Έτρεμα ολόκληρη και το κεφάλι μου πήγαινε να σπάσει. Είχα μια περίεργη αίσθηση ότι δεν ζούσα πια στο παρόν. Ότι ο κόσμος γύρω μου πάγωσε. Και δεν μπορούσα πια να κουνηθώ. ‘Ήξερα ότι η ζωή μου με τον Ζωρζ είχε τελειώσει. Δεν είχα καμία ιδέα για το πως θα ήταν η ζωή μου μετά τον Georges.

Τον γνώρισα τον Μάιο του 1968. Τότε η Γαλλία συνταρασσόταν από μεγάλα γεγονότα. Εργαζόμουν δόκιμη για την εφημερίδα Le Journal du Dimanche. Εκεί δούλευε και ο Georges.

‘Ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά. ‘Ήταν το άκρως αντίθετο από όποιον άνδρα είχα γνωρίσει και ήταν το άκρως αντίθετο από αυτά που ήθελαν οι γονείς μου για μένα. Ανατράφηκα σε μια πολύ αυστηρή καθολική οικογένεια. Να γελάμε και να λέμε αστεία ήταν κάτι το οποίο δεν κάναμε ποτέ.

Ο Georges ήταν πολύ διαφορετικός. Με έκανε να γελάω. Έβγαζε τον καλύτερο εαυτό μου. Μου άνοιγε κόσμους που δεν ήξερα ένα νέο σύμπαν. ‘Ένιωσα ότι μαζί του μπόρεσα να αναπτύξω την πιο δημιουργική πλευρά του χαρακτήρα μου.

Ο γάμος μας ήταν πολύ παθιασμένος. ‘Ήμασταν ερωτευμένοι μέχρι το τέλος. Το 2002 έγραψα ένα βιβλίο με τίτλο “Χωριστά Δωμάτια” και αφορούσε τους φίλους μας που έπαιρναν διαζύγιο αλλά και πως η σχέση μας κράτησε στο χρόνο. Νομίζω ήταν το χιούμορ. Ο Georges είχε τον δικό του τρόπο να βλέπει την ζωή και ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές έβρισκε έναν λόγο να με κάνει να γελάω. Ακόμα και όταν μαλώναμε στο τέλος με έκανε να γελάω.

Είχαμε τις ίδιες αξίες: ανεκτικότητα, ελευθερία, ειρήνη, ισότητα αλλά δεν είχαμε και τις ίδιες ιδέες.

Μερικές φορές όταν καθόμουν στο γραφείο μου στο σπίτι ερχόταν και καθόταν κοντά μου και άρχιζε να σκιτσάρει. Σε πολλά από τα σκίτσα του υπήρχε μια μικρόσωμη ξανθιά γυναίκα – εγώ ήμουν.

Οι συνάδελφοι του μου έλεγαν: Α! Να’ σαι πάλι Maryce. Όταν όμως πίστευε ότι δεν θα μου άρεσε το σκίτσο του, τότε η μικρή ξανθιά γινόταν μελαχρινή.

Η τραγική μοίρα

Ο θάνατος του πατέρα του Georges ήταν επίσης βίαιος. Τον έχασε σε ηλικία 2 ετών. Ο μπαμπάς του είχε μια μικρή επιχείρηση και είχε αποφασίσει να απολύσει έναν υπάλληλο. ‘Όμως, ο υπάλληλος το πήρε πολύ βαριά, τόσο που μπήκε μέσα στο γραφείο του και τον σκότωσε! ‘Όταν έγινε η επίθεση στο Charlie Hebdo σκέφτηκα ότι ήταν μια πικρή επανάληψη της ιστορίας.

‘Όταν έγινε το 2007 η δίκη για τα σκίτσα για τον Μωάμεθ είχαμε μια υποτυπώδη αστυνομική προστασία. Αλλά τελευταία, δεν αισθανόμασταν ότι υπήρχε απειλή. Εκτός και αν ο Georges δεχόταν απειλές και δεν μου το έλεγε! Και δεν είχε ζωγραφίσει ποτέ τον Μωάμεθ. Τα σκίτσα του ήταν πολιτικά ή σεξουαλικά.

Μάλιστα είχε εκφράσει πολλές φορές την απορία του για την επιμονή των συναδέλφων του να ζωγραφίζουν τον Μωάμεθ. Ρωτούσε: ″Αξίζει να ρισκάρουμε την ζωή μας γι’ αυτά τα σκίτσα;″

Και προσθέτει: «Γι’ αυτό και ο Georges ανησυχούσε. Γιατί αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν λογική. Δεν μπορείς να κάνεις μια κανονικά συζήτηση μαζί τους. Είναι τέρατα. ‘Έχουν μάθει να σκοτώνουν όσους διαφωνούν μαζί τους ή δεν κάνουν αυτά που θέλουν εκείνοι. Και οι σκιτσογράφοι, μαζί με τον Georges, πέθαναν κάνοντας το καλύτερο που μπορούσαν, πέθαναν με την πένα τους στο χέρι. ‘Ηταν στην πρώτη γραμμή. Πέθαναν δημιουργώντας».

Έρωτας μέχρι το τέλος

«Δεν μπορώ να βρω και να ξεχωρίσω ένα προτέρημα του Georges. Θα έλεγα μόνο ότι ήταν ερωτευμένος μαζί μου ως το τέλος.

Έκανε πάντα πράγματα που με έκαναν να χαμογελώ. Τις ημέρες που δεν βλεπόμασταν ή που τύχαινε να βγούμε με διαφορετική παρέα μου άφηνε μικρά σημειώματα σε post – it. Μπορεί να έλεγαν: “Έκανα αυτό ή έκανα εκείνο σήμερα”, ή αν είχα μια δύσκολη μέρα στην δουλειά τότε μου έλεγε: “Φιλώ το όμορφο χαμόγελό σου”.

Ώρα 21:40 Σου αγόρασα τα βιβλία σου. Έδωσα τα σκίτσα μου στον Cabu. ‘Εφαγα κινέζικο. Σε σκέφτομαι και σ’ αγαπω. George
καληνύχτα αγαπημένη μου!

Αυτό που έκανα μετά από 45 χρόνια μαζί με τον Georges και με την απουσία του να είναι πια τόσο μεγάλη; ‘Έβαλα όλα τα μικρά του σημειώματα, κάθε ένα από αυτά σε σημεία μέσα στο σπίτι μας. Το τελευταίο που βλέπω πριν πάω για ύπνο είναι αυτό που λέει: “Καληνύχτα αγάπη μου”».