Σπύρος Μπιμπίλας: »Δίνομαι ολοκληρωτικά στον έρωτα. Είμαι έτοιμος για να ζήσω τον μεγάλο έρωτα»

Είναι ένας έφηβος που δεν μεγαλώνει ποτέ

Είναι ο Σπύρος Μπιμπίλας που δεν διστάζει να μιλήσει για όλους και για όλα Ετοιμάζεται να βγει στην σύνταξη και περιμένει τον μεγάλο έρωτα για να φτάσει στα 100 όπως λέει και ο ίδιος γιατί του αρέσει η ζωή !!

Δεν θέλει το Σύριζα στην ζωή του και φοβάται την μοναξιά για αυτό και ετοιμάζει βιβλίο!! Ένας άνθρωπος γεμάτος ζωή και ενέργεια ανοίγει την καρδιά του !!

Σε βρίσκουμε πλέον στο Εθνικό, με ποιο έργο;

Πώς είναι αυτή η παράσταση;

Ο Εξηνταβελόνης. Πολύ ωραία κι ο κόσμος γελάει πολύ. Είναι και εικαστικά πολύ ωραία. Ο Εξηνταβελόνης είναι ο Φιλάργυρος του Μολιέρου, αλλά σε διασκευή από έναν Έλληνα το 1800. Έγινε από τον Κωνσταντίνο Οικονόμου-Εξοικονόμων  που ήταν παπάς και είναι το μοναδικό του έργο. Πήρε τον Φιλάργυρο κι έβαλε μέσα σε αυτό το γαλλικό έργο όλα τα σουσούμια των τότε σμυρνιών. Είναι σε καθαρεύουσα που είναι δύσκολη και ο κόσμος χρειάζεται δέκα με δεκαπέντε λεπτά να εγκλιματιστεί με την γλώσσα και μετά αρχίζει να γελάει.

Εσένα πώς σου φαίνεται όλη αυτή η εμπειρία;

Καταρχήν είναι μεγάλη καταξίωση για μένα που τα τελευταία χρόνια, πριν πάρω σύνταξη, είμαι στο Εθνικό. Είμαι εδώ τρισήμισι χρόνια, έχω παίξει σε πολύ μεγάλες παραγωγές και κάποιες είχαν πάρα πολύ κόσμο. Κι ο Εξηνταβελόνης είναι soldout. Για να δεις την παράσταση πρέπει να έχεις κλείσει θέση τρεις εβδομάδες πριν.

Πόσο ωραίο συναίσθημα είναι, αυτή την εποχή, να είναι sold out ένα θέατρο;

Είναι μια ευτυχία, γιατί δεν πιάνουν όλες οι παραστάσεις. Ούτε στο Εθνικό. Αυτό για τον ηθοποιό είναι μεγάλο βάλσαμο ψυχής να βλέπεις γεμάτο το θέατρο και να βλέπεις τον κόσμο να διασκεδάζει και να γελάει. Και μάλιστα σε μια παράσταση σαν αυτή που είναι ιδιόρρυθμη, λόγω γλώσσας και έργου, αλλά και ιδιαίτερη. Εκείνο που μου αρέσει είναι ότι παίζουν πολλά νέα παιδιά. Είμαστε τρεις παλιοί και όλοι οι άλλοι είναι καινούργιοι. Ο Χρήστος Βαλαβανίδης, που κάνει τον Εξηνταβελόνη, η Ηρώ Μανέ κι εγώ που είμαστε οι παλιοί και τα άλλα είναι πάρα πολύ νέα παιδιά, είκοσι με εικοσιπέντε χρονών.

Πάντα υποστήριζες τους νέους.

Δεν τους διάλεξα. Είναι ένα έργο που έχει μέσα νεολαία.

Είσαι πρωταγωνιστής.

Δεν θεωρώ τον εαυτό μου πρωταγωνιστή, αλλά έναν πολύ χρήσιμο ηθοποιό. Κι είμαι ευτυχής γιατί ποτέ δεν είχα το άγχος να γίνω πρωταγωνιστής, ούτε θιασάρχης, ούτε να έχω το δικό μου θέατρο. Μου άρεσε να περνάω ευτυχισμένα μέσα από τη δουλειά μου και να κάνω ένα ωραίο ταξίδι ζωής. Κι επειδή το κατάφερα, είμαι ένας πολύ ευτυχισμένος άνθρωπος.

Βγαίνεις στη σύνταξη; Έχεις κάνει τα χαρτιά σου για σύνταξη;

Σε λίγους μήνες θα είμαι πλέον συνταξιούχος.

Τι λεφτά θα πάρεις;

Είμαι πάρα πολύ νευριασμένος με όλη αυτή την κατάσταση της κλοπής και με την σημερινή κυβέρνηση την οποία υπερψήφισα κι εγώ που αποδέχθηκε να κλέψει τους ανθρώπους υπέρ εκείνων που φάγανε τα λεφτά και τα βγάλανε στο εξωτερικό. Αυτοί για μένα είναι ανθέλληνες και καθόλου φιλοπάτριδες. Εμείς πληρώνουμε τους κλέφτες. Έτσι κι εγώ που επί σαράντα δύο χρόνια δούλεψα ακατάπαυστα, μάζεψα δεκαπέντε χιλιάδες ένσημα και βάσει των ενσήμων μου το χαρτί που θα πάρω από το ΙΚΑ θα λέει 3000 ευρώ και 500 επικουρικό, θα πάρω, λόγω των κρατήσεων, των μνημονιακών κυβερνήσεων και της Τρόικας, γιατί δεν είμαστε πια ελεύθερη χώρα κι αυτά θέλω να γραφτούν, θα πάρω1180 από τα 3000 και 65 ευρώ από τα 500. Το δάνειο που πληρώνω είναι 1250 ευρώ το μήνα. Για τα σπίτια που πολύ κακώς αγόρασα, γιατί δεν έχω πάρει μόνο ένα. Βέβαια, τα αγόρασα γιατί βάσει των ισχυόντων νόμων θα έπαιρνα τα 3000 ευρώ σύνταξη, άρα θα μπορούσα να πληρώνω. Με το τρίτο μνημόνιο όμως που υπέγραψε ο αγαπημένος μου κύριος Τσίπρας που δεν είναι πια αγαπημένος μου, θα αναγκαστώ να συνεχίσω να δουλεύω, θα μου κρατάνε το 60% των 1250 ευρώ και των 65 ευρώ, άρα δεν θα παίρνω ούτε αυτά. Επομένως μου κλέβουν τα χρήματα που μάζεψα τόσα χρόνια.Σαν να τα έβαλα σε μια τράπεζα και μου τα πήρε ένας κλέφτης. Ο κλέφτης τώρα είναι η ελληνική κυβέρνηση και οι κατέχοντες τη χώρα.

Τον ψήφισες τον Τσίπρα, τον πίστεψες.

Όχι μόνο. Ήμουν γραμμένος και στον ΣΥΡΙΖΑ, στο πολιτιστικό τμήμα, αγωνιζόμουν για να βγει. Τώρα αισθάνομαι ότι είμαι αριστερός, αλλά ασκεπής και εν απορεία πνευματική αλλά φοβάμαι πως σε λίγο θα είμαι και σε κανονική. Ντρέπομαι ειλικρινά με όσα συμβαίνουν στη χώρα μας και δεν ξέρω με ποιον τρόπο θα βγούμε από το αδιέξοδο. Είμαστε σε τέλμα. Ούτε στο ΚΚΕ πιστεύω, γιατί δεν πιστεύω καθόλου πως όλοι οι άνθρωποι είμαστε ίσοι και πρέπει να απολαμβάνουμε όλοι το ίδιο, γιατί δεν είμαστε όλοι το ίδιο εργατικοί, ούτε το ίδιο έξυπνοι. Δεν πιστεύω καθόλου στην ελεύθερη οικονομία γιατί οδηγεί στον καπιταλισμό, πιστεύω στην ελεγχόμενη οικονομία, αλλά όχι στην απόλυτη ισότητα. Δεν μπορεί να είμαστε όλοι ίσοι, όταν δεν δουλεύουμε το ίδιο.

Πιστεύεις ότι θα αλλάξει κάτι;

Όχι κι ο κόσμος πάει προς το χειρότερο. Όχι μόνο στην Ελλάδα. Ενώ είμαι αισιόδοξος άνθρωπος, ταυτόχρονα είμαι και απαισιόδοξος. Γιατί βλέπω πως ο καπιταλιστικός κόσμος δεν έχει φτάσει ακόμα στον πάτο. Ο κομμουνισμός κατέρρευσε, γιατί είδαμε πως κάποιοι πανέξυπνοι κλέβανε τους λαούς. Γι’ αυτό οι λαοί ήταν πάμπτωχοι και κάποιοι πανέξυπνοι που φύγανε από τον κομμουνισμό, βρεθήκανε να είναι από τους πλουσιότερους της γης. Αυτό σημαίνει πως κλέβανε τους λαούς που δεινοπαθούσαν επί κομμουνισμού. Είχα επισκεφτεί κάποια κράτη κι ενώ ήμουν αριστερός, πραγματικά ντρεπόμουν γιατί έλεγα πως αυτό δεν μπορεί να είναι το όραμα ενός καλύτερου κόσμου. Αλλά και στον καπιταλισμό κλέβουν τους λαούς. Κάπου στη μέση είναι το σωστό. Στην Σκανδιναβία  που έχω πάει, χρησιμοποιούν τα καλά και των δύο κόσμων, ζουν καλύτερα. Στα ταξίδια μου στην Αμερική που είναι το άντρο του καπιταλισμού, στο τελευταίο μου ταξίδι πριν πέντε μήνες στη Ν. Υόρκη, είδα ανθρώπους να ψάχνουν στα σκουπίδια, οι άστεγοι να είναι στους δρόμους σαν σκουπίδια, τα ποντίκια τρέχουν μαζί με τους άστεγους και τις κατσαρίδες. Εκεί είναι πιο πολλοί. Δεν με εντυπωσίασαν τα σκουπίδια, αλλά τα βουνά των άστεγων στη Ν. Υόρκη. Κι εκεί υποτίθεται ότι δεν ζουν σε μια χώρα με την κρίση που ζούμε εδώ. Όταν λοιπόν ο καπιταλισμός πιάσει πάτο, θα γίνει ένα μεγάλο μπαμ. Δεν ξέρω αν θα το ζήσει η δική μας γενιά που πάμε προς αποχώρηση.

Όταν υπάρχει ένα πρόβλημα με κάποιους ηθοποιούς, είσαι πάντα εκεί για να το λύσεις. Αυτό τι δείχνει;

Μ’ ενδιαφέρει πολύ ο περίγυρος μου κι αισθάνομαι τους ηθοποιούς σαν οικογένειά μου. Τα τελευταία χρόνια καταναλώνω πολύ χρόνο για να επιλύω πολύ σοβαρά προβλήματα ηθοποιών. Ασχολούμαι είκοσι χρόνια με τον συνδικαλισμό, αν κι έχω απογοητευτεί και από αυτόν. Δέκα χρόνια πριν δεν είχα φανταστεί πως θα πεινούσαν οι άνθρωποι γύρω μας και θ’ αναγκαζόμασταν να μοιράζουμε τρόφιμα μέσα από το ταμείο αλληλοβοηθείας. Θα έπρεπε να έχουν χρήματα για να πληρώσουν το ρεύμα τους, να μην τους κάνουν εξώσεις. Οι ηθοποιοί ζουν μια εφιαλτική κατάσταση. Παρ’ όλα αυτά όμως, δεν υπάρχει αντίσταση. Οι ηθοποιοί έχουν απομακρυνθεί από το σωματείο, το σωματείο ελέγχεται μόνο από μια παράταξη. Οι ηθοποιοί, όπως κι όλος ο ελληνικός λαός, δεν είναι έτοιμοι να κάνουν ια επανάσταση.

Πιστεύεις πως αν ο κόσμος επαναστατούσε, θα άλλαζαν τα πράγματα; Αν σηκωνόμασταν από του καναπέδες;

Δεν πιστεύω καθόλου στην επανάσταση του καναπέ, πράγμα που ο Λάκης Λαζόπουλος έκανε με μαεστρία τα τελευταία χρόνια. Ο κόσμος γέλαγε με την επανάσταση του καναπέ. Έβλεπε στο Αλ τσαντίρι τον Λάκη να καυτηριάζει τα πάντα και ως εκεί. Δεν έβγαινε στους δρόμους. Βγαίνουν οι συνταξιούχοι να φωνάξουν για την κλοπή των συντάξεών τους και δεν βγαίνουν τα νέα παιδιά που δεν έχουν ασφάλεια, δεν έχουν ένσημα, δεν έχουν μισθό, δουλεύουν με μαύρη εργασία και δηλώνουν όλοι άνεργοι στον ΟΑΕΔ ενώ κουτσοδουλεύουν με 200 ευρώ. Όλοι αυτοί ταυτόχρονα πίνουν μπύρα στο Γκάζι. Δεν είναι στους δρόμους να φωνάζουν. Πώς γίνεται αυτή η χώρα που έκανε εμφύλιο, έκανε αντίσταση στη δικτατορία, έκανε επανάσταση το ’21 να έχει τέτοια κοιμισμένη νεολαία, δεν μπορώ να το καταλάβω.

Τελευταία είδαμε πολλά με τα προβλήματα των ηθοποιών. Με πείνα, με αυτοκτονίες, Είσαι πάντα εκεί και όλοι ψάχνουν τον Σπύρο. Αυτό δεν σε έχει κουράσει;

Όχι. Ίσα ίσα, μέσα στην κρίση έχω αισθανθεί μια ανάταση ψυχής γιατί έχω την δυνατότητα, κι ευτυχώς γιατί θεωρώ τον εαυτό μου από τους τυχερούς που είμαι από την εδώ πλευρά που βοηθάνε και όχι από την εκεί πλευρά που χρειάζονται βοήθεια, να βοηθήσω. Θα μου πεις πως έγινε γιατί είχα πρόληψη στη ζωή μου και φρόντιζα πολύ τα οικονομικά μου;

Είσαι οργανωτικός;

Από παιδί ήμουν και πολύ δουλευταράς. Δεν δούλεψα μόνο στο θέατρο. Όταν ξεκίνησα ήμουν στο απόλυτο μηδέν. Ήμουν παιδί δεκαπέντε χρονών όταν έχασα τον πατέρα μου και αναγκάστηκα να δουλεύω από τότε. Ταυτόχρονα πήγαινα σχολείο, μετά πανεπιστήμιο και δούλευα συνέχεια. Γι’ αυτό και δεν με κουράζει η δουλειά. Μπορώ να δουλεύω από τις 8 το πρωί μέχρι 1 το βράδυ ασταμάτητα. Κοιμάμαι λίγες ώρες και έχω συνηθίσει να είμαι συνέχεια σε ενέργεια. Κι επειδή έχω ζήσει περίοδο φτώχιας και δεν ντρέπομαι γι’ αυτό, ξέρω τι είναι. Δεν ντρέπομαι να πω πως υπήρξε εποχή που περιμέναμε από τους συγγενείς γιατί ήμασταν τρία μικρά παιδιά χωρίς τα προς το ζειν με τον χαμό του πατέρα μας. Ήμασταν πολύ καλή οικογένεια, αλλά είχαμε πολύ σοβαρά οικονομικά προβλήματα εξαιτίας ενός άσχημου θανάτου.

Έχεις ζήσει την φτώχεια, ξέρεις τι είναι κι αυτό σε κάνει…

Να είμαι αρωγός σε κάθε τι που αισθάνομαι πως ο άλλος έχει πραγματική ανάγκη, χωρίς κομματικά κριτήρια και χωρίς να εξετάζω αν ο άλλος έχει την ίδια ιδεολογία ή τον ίδιο χαρακτήρα με μένα. Δεν με νοιάζει αυτό.

Ποιος είναι ο δικός σου χαρακτήρας; Πώς σκιαγραφείς τον εαυτό σου;

Πώς είσαι σαν άνθρωπος;

Αισθάνομαι πως είμαι ένας πολύ προοδευτικός άνθρωπος, με ανοιχτούς ορίζοντες. Φιλάνθρωπος, φιλόζωος, οικολόγος. Είμαι όμως εντελώς άθρησκος. Δεν πιστεύω σε καμιά θρησκεία, τις έχω απορρίψει όλες. Θεωρώ όλους τους ανθρώπους ίδιους. Από τις θρησκείες θεωρώ πως οι μουσουλμάνοι είναι εκείνοι που δεν σκέφτονται τι είναι αυτό που πιστεύουν. Πόσο βλακώδες είναι. Όλες οι θρησκείες έχουν κάνει κακό στους ανθρώπους. Μας διαίρεσαν αντί να μας ενώσουν και είμαι κατά των θρησκειών και υπέρ όλων των ανθρώπων. Στους μουσουλμάνους ας πούμε, το γεγονός ότι φέρονται έτσι στις γυναίκες, με βγάζει από τα ρούχα μου. Το θεωρώ απαράδεκτο να έρχονται στη χώρα μας με αυτές τις μαντήλες και όταν οι δικές μας γυναίκες πηγαίνουν στις χώρες τους, τις αναγκάζουν να τις φορέσουν. Θα έπρεπε κι εμείς να τους επιβάλλουμε, με το που έρχονται, πως αν δεν τους αρέσει το ελεύθερο που ζούμε, να γυρίζουν πίσω στη χώρα τους. Το ίδιο έκανε ο Χίτλερ με τα σήματα που έβαζε στους εβραίους και στους ομοφυλόφιλους. Αυτοί έχουν τις μαντήλες για να ξέρω πως είναι μουσουλμάνος. Γιατί πρέπει να ξέρω τι πιστεύει μέσα του; Αυτά είναι εσωτερικά χαρακτηριστικά και δεν χρειάζεται να τα ξέρουμε.

Τι θα άλλαζες στη ζωή σου, αν σου δινόταν η ευκαιρία;

Μου αρέσει η ζωή μου. Και αυτή που έχω κάνει. Αυτό που μάλλον μου λείπει, επειδή τώρα δεν έχω, είναι μια καλή σχέση. Είμαι πολύ υπέρ των σχέσεων.

Δεν είσαι υπέρ της μοναξιάς. Δεν θες να ζεις μόνος.

Όχι. Μπορεί να είμαι τώρα μόνος, αλλά δεν είμαι υπέρ της μοναξιάς. Είμαι τρυφερός άνθρωπος κι έχω ζήσει πολύ μεγάλους έρωτες, αλλά δεν μπορώ να ζήσω χωρίς αυτό. Πέρασα και μεγάλα διαστήματα εντελώς μόνος από επιλογή. Γιατί αν δεν βρω το κατάλληλο άτομο, δεν θέλω να κάνω τίποτα. Έχω ζήσει θυελλώδεις έρωτες. Όχι πολλούς, αλλά πολύ καθοριστικούς για τη ζωή μου.

Καθοριστικούς γι’ αυτό που έγινες; Γι’ αυτό που είσαι;

Και γι’ αυτό που είμαι. Από παιδί δινόμουν σε ότι πίστευα. Ακόμα και στις πολύ μεγάλες σχέσεις μου, ήμουν ολοκληρωτικά δοσμένος. Βεβαίως έχω πληγωθεί πάρα πολύ και γι’ αυτό απείχα ένα διάστημα. Αυτά συμβαίνουν στους ανθρώπους.

Να περιμένουμε έναν μεγάλο έρωτα;

Πάντα τον περιμένω. Ο έρωτας είναι ένα πολύ ωραίο συναίσθημα που σε κάνει να πετάς. Βέβαια, μετά σε πληγώνει, αλλά η ζωή είναι ωραία γιατί έχει τα καλά της και μετά τα κακά της. Είναι σαν καρδιογράφημα. Ανεβαίνει και κατεβαίνει.  Αν ήταν ίσια γραμμή, θα ήταν βαρετή. Και οι μεγάλες πίκρες και στεναχώριες που έχω περάσει, αν τις δεις από μακριά, μου έχουν κάνει τη ζωή μου όμορφη. Πολυποίκιλη.

Εσύ βέβαια το κατάλαβες μετά.

Ακόμα και τη στιγμή που βιώνω ένα δράμα μέσα μου λέω «Κοίτα να δεις τι μεγάλο συναίσθημα είναι αυτό». Δεν λέω «Θα αυτοκτονήσω». Το έχω φιλοσοφήσει.

Αυτό πώς το διαμόρφωσες;

Μέσα απ’ αυτά που έχω ζήσει. Γι’ αυτό και γράφω το βιβλίο που ετοιμάζω. Για να δείξω πως το κακό, στην πραγματικότητα δεν είναι κακό, αλλά χρήσιμο. Ότι κακό κι αν μας έρθει. Ονομάζεται «Η Αροκάρια των αγγέλων».

Φιλοσοφημένο;

Είναι σαν αυτοβιογραφία που είναι όμως μυθιστόρημα και ξεκινάει από πολύ παλιά. Από το 1900. Γιατί μέσα περιγράφω και ζωές άλλων ανθρώπων πριν από μένα.

Πολύ ενδιαφέρον. Πότε θα το δούμε; Σύντομα; Το έχεις τελειώσει;

Όχι. Πιστεύω την επόμενη χρονιά. Θέλω πρώτα να πάρω σύνταξη, γιατί θέλω να κάνω κι άλλα πράγματα. Δεν θέλω να παίζω πολύ στο θέατρο μετά την σύνταξη. Μου αρέσει πολύ να γράφω, αλλά όχι σενάρια. Από παιδί μου άρεσε ο γραπτός.

θα κάνουμε άλλα πράγματα;

Θα κάνω κι άλλα πράγματα. Μου αρέσει πολύ και το σινεμά, η τηλεόραση. Τα τελευταία χρόνια ασχολούμαι πάρα πολύ με το θέατρο.

Τηλεόραση δεν υπάρχει πια;

Δεν υπάρχει, αλλά τελευταία παίζω σε πολλές ταινίες μικρού μήκους που κάνουν νέα παιδιά. Με αγαπάνε πολύ τα νέα παιδιά, όπως και οι γέροι βέβαια. Μου αρέσει να συμμετέχω στις δουλειές των νέων παιδιών, ακόμα και χωρίς χρήματα.

Θα έλεγες «Ναι» σε μια κινηματογραφική ταινία;

Ναι. Αύριο έχω γύρισμα.

Αλήθεια; Σε μικρού μήκους;

Όχι, τώρα θα κάνω και σε μια μεγάλου μήκους. Με νέα παιδιά όμως. Πολλά νέα παιδιά, με φτηνά μέσα, γυρίζουν πλέον ταινίες. Έτσι όπως έχει δημιουργηθεί η κατάσταση, μόνο έτσι θα βγούμε από το αδιέξοδο.

Τι ευχή θα μου κάνεις σαν συνταξιούχος πια;

Οι συνταξιούχοι να μην αισθάνονται ότι η ζωή τους τελειώνει με τη σύνταξη. Είναι μια νέα αρχή κι ένα καινούργιο ταξίδι από δω και πέρα.

Είσαι τόσο αισιόδοξος! Άλλοι πέφτουν σε κατάθλιψη.

Ποια κατάθλιψη; Νομίζω ότι είμαι είκοσι χρονών. Από μικρό παιδάκι έχω την πεποίθηση ότι θα ξεπεράσω την προγιαγιά μου που πέθανε 105 χρονών. Είμαι σίγουρος. Από παιδί μου λέγανε, αν και δεν πιστεύω σ’ αυτά, ότι έχω μακριά γραμμή ζωής. Με βλέπεις να πετάω γιατί μπροστά μου έχω πολύ μέλλον.

Πλαστικές και τέτοια δεν θα κάνεις. Έτσι;

Μέχρι στιγμή δεν έχω κάνει ούτε botox. Κάνω μόνο laser που ανανεώνει τα κύτταρα. Μου αρέσει που έχω ρυτίδες, γιατί οι ρυτίδες δείχνουν τα λιμάνια της ζωής μας.

Συνέντευξη στην Άννα Τσιάλτα

Φωτογραφίες Γιάννης Γκογκόπουλος για το www.bizznews.gr

Επιμέλεια Μακιγιάζ Βασιλική Μπεσίου