Σπίτι μου σπιτάκι μου…
Πόσο δίκιο είχαν οι παλιοί με τις γνωστές παροιμίες!
Πόσο δίκιο είχαν οι παλιοί με τις γνωστές παροιμίες!
Πόσο δίκιο είχαν οι παλιοί με τις γνωστές παροιμίες!
Πόσο δίκιο είχαν οι παλιοί με τις γνωστές παροιμίες!
Μετά απο καιρό επέστρεψα στο σπίτι μου και φυσικά είμαι τόσο χαρούμενη! Όλα είναι τόσο ίδια και ταυτόχρονα τόσο διαφορετικά όπως κάθε φορά που πέρνω τον δρόμο της επιστροφής!
Μπαίνω στο παιδικό μου δωμάτιο και κοιμάμαι στο μικρό ροζ κρεββατάκι μου, νιώθω σαν να γίνομαι και πάλι παιδί!Γύρω μου τα βιβλία και τα παιχνίδια μου θυμίζουν ξεχασμένες στιγμές! Τι ωραία που ήταν όταν ήμασταν παιδιά! Όταν είχαμε σαν μόνιμο άγχος το πότε θα μας αφήσει η μαμά να βγούμε για παιχνίδι και μόνη γκρίνια το διάβασμα! Τι ωραία που ήταν τότε που το ζεστό φαγητό της μαμάς μας περίμενε την ίδια ώρα στο τραπέζι και ακουγόταν η κλασσική φωνή απο το υπερπέραν “έφαγες; άντε έχεις διάβασμα”!
Πόσο ωραία ήταν όταν οι καβγάδες μας με τα άλλα παιδιά είχαν τόσο χαζές αιτίες! Τότε που περιμέναμε τον Σεπτέμβρη για να πάρουμε την πιο ωραία τσάντα και να βάλουμε τα καλά μας για να δείξουμε σε όλους πόσο πιο όμορφοι και διαφορετικοί έχουμε γυρίσει απο το καλοκαίρι μας! Τότε που τα καλοκαίρια δεν ψάχναμε καράβι για την Μύκονο αλλά αλάνα για να παίξουμε…
Βιαζόμαστε να μεγαλώσουμε για να καταλήξουμε να ψάχνουμε τρόπο να γυρίσουμε ή να σταματήσουμε το χρόνο! Πόση ειρωνία; Ούτε το χρόνο μπορώ να σταματήσω αλλά ούτε να γυρίσω και στο παρελθόν! Αυτό που μπορώ όμως να κάνω εγώ όπως και όλοι μας είναι να θυμάμαι στιγμές απο το τότε και να γίνομαι έστω και για λίγα δευτερόλεπτα κάθε μέρα ξανά παιδί! Λίγες σκέψεις νομίζω πως αρκούν! Καλή σας μέρα… πάω για κρυφτό!