The Day of Fury (Η μέρα της οργής) Krétakör @ Στέγη Γραμμάτων & Τεχνών | Transitions 3 Central Europe

12.11.2015 Πρώτη ημέρα γενικής απεργίας επί κυβέρνησης Σύριζα. Το κέντρο της πόλης «βομβαρδισμένο» από τις μολότοφ, σπασμένα τζάμια καταστημάτων, καμένα αυτοκίνητα και στάσεις λεωφορείων.

Το βράδυ στην κεντρική σκηνή της Στέγης Γραμμάτων ακούγονται συνθήματα διαδηλωτών στα Ουγγρικά. Φράσεις σαν εκείνες που νωρίτερα θα μπορούσαν να είχαν γραφτεί στα πλακάτ της πορείας. Ακόμη και αν δεν διαβάσεις τους υπέρτιτλους, το ηχόχρωμα των ουγγρικών βγάζει ένταση, δυναμισμό, όπως και τα συνθήματα που υπό hip hop ρυθμό γεμίζουν την αίθουσα. Καθισμένος στην αναπαυτική θέση, γίνεσαι από νωρίς μέρος του παιχνιδιού. Κάτι ήδη ενοχλεί.

Η Στέγη Γραμμάτων & Τεχνών είναι φάρος πολιτισμού στην Ελλάδα του 2015. Μην τα ξαναλέμε. Όσο πομπώδες ή ακαδημαϊκό κι αν ακούγεται. Το φετινό Νοέμβριο λοιπόν, διοργανώνει για τρίτη χρονιά το πρωτοποριακό φεστιβάλ Transitions 3 με προσανατολισμό την σύγχρονη πολιτιστική κεντροευρωπαϊκή σκηνή. Ο σκηνοθέτης Árpád Schilling (Άρπαντ Σίλλινγκ) εκπροσωπεί την Ουγγαρία. Σπάει το δημοφιλές απόστημα του εντυπωσιασμού και της αυτοαναφορικότητας και προσδίδει ουσιαστικά παιδαγωγικό χαρακτήρα στην παράσταση του. Το κείμενο που συνέγραψε είναι προκλητικά σύγχρονο και γεμάτο κραδασμούς. Η Ουγγαρία του σήμερα που παρουσιάζει μοιάζει ενοχλητικά όμοια με την Ελλάδα που ζούμε. Η παράσταση χωρίς να είναι βαθυστόχαστη ή επιτηδευμένα φιλοσοφημένη, ερεθίζει απολαυστικά-βασανιστικά την σκέψη. Μήπως (και) αυτό δεν ψάχνουμε από το θέατρο;

Το έργο βασίζεται στην πραγματική ιστορία μιας νοσηλεύτριας που μίλησε δημόσια στις αρχές του 2015 για τον υγειονομικό μεσαίωνα της Ουγγαρίας και έπειτα παραιτήθηκε, καλώντας τους συναδέλφους της να βγουν στους δρόμους, για να διαδηλώσουν για τις αντιεπαγγελματικές και απάνθρωπες συνθήκες στα νοσοκομεία της χώρας τους. Ο Schilling εμπνεύστηκε από την ηρωίδα και έστησε την ιστορία μιας γυναίκας που χάνει την δουλειά της, πουλάει το σπίτι της και δυσκολεύεται να τα βγάλει πέρα. Πρωτότυπο; Καθόλου! Κι όμως, πέρα για πέρα ρεαλιστικό, ωμό και νευρώδες. Σε ένα απόλυτα αφαιρετικό σκηνικό και με τους ηθοποιούς να εναλλάσσονται ρόλους, η μαγιά του θεάτρου του Ούγγρου σκηνοθέτη είναι αμιγώς σύγχρονη, χωρίς πρόσθετα περιττά συστατικά. Η γλώσσα της αφήγησης ακουμπά χωρίς ενδοιασμούς στο σήμερα και μιλά ζυγισμένα και χωρίς περιττές εξάρσεις για την απελπισία, την απόγνωση αλλά την ελπίδα για το μέλλον. Παρότι η παράσταση πιθανώς χρειαζόταν, από το μέσο του έργου, περισσότερη οικονομία σκηνών, το αποτέλεσμα τους δικαιώνει όλους. Ηθοποιούς, σκηνοθέτη, παραγωγή, τον Krisztián Vranik που επιμελήθηκε την εξαιρετική μουσική και λοιπούς σημαντικούς συντελεστές.
|Απο τον Γιώργο Ευφραιμίδη