Τι ψυχή θα παραδώσεις μωρή;

Μην απαντάς ανόητε. Δε ρωτώ εσένα. Ρητορικό είναι το ερώτημα….

Μην απαντάς ανόητε. Δε ρωτώ εσένα. Ρητορικό είναι το ερώτημα….

Μην απαντάς ανόητε. Δε ρωτώ εσένα. Ρητορικό είναι το ερώτημα….

Κρύο έξω. Ξεπαγιάσαμε. Μέσα μέτρια τα πράγματα. Πετρελαίου τιμή στα ύψη άρα θέρμανση με δόσεις. Ζακέτα στο σπίτι απαραίτητη. Βόλτα στο κέντρο με μπουφάν και μαντήλια. Στο φόντο μου άστεγοι στα χαρτόκουτα κι εγώ αγέρωχος. «Άσπλαχνε», λέω σε μένα.
Την επόμενη μέρα , μετά τη δουλειά, έχω πείνες. Επίσκεψη στο La Pasteria. Μπουκωμένος με ζύμες, πεπερόνια, τορτελίνια και άφθονη παρμεζάνα. Η σάλτσα ντομάτας τρέχει μαραθώνιο από τα χείλη στο σαγόνι κι από ‘κει στο ριγέ μπλουζάκι. Πλατς! ΝΑ μια στάμπα. Πίσω από το τζάμι αγοράκι με κοιτά που ορμάω σα λυσσασμένος στα φαγώσιμα με μάτια πολυβόλα στο μέσα μου. «Γουρούνι», με φωνάζουν τα μαχαιροπίρουνα.
Το ίδιο απόγευμα χοροπηδάω στη μέση του δρόμου. Κομμάτι του μισθού μου στο λογαριασμό μου με καθυστέρηση 2 μηνών μεν αλλά ζωντανό και σπαρταριστό. Σκέφτομαι παπούτσια, σκέφτομαι παλτό, σκέφτομαι εκδρομή, σκέφτομαι χαμάμ. Όλα τα σκέφτομαι εκτός από τη ΔΕΗ. Κοριτσάκι με γουρλωμένα μάτια απλώνει χέρι και με σπασμένα ελληνικά ζητά ζεστό ρούχο. «Άπληστε», με μπινελικώνει το ΑΤΜ της τράπεζας.
Γύρω μου ο κόσμος φλέγεται. Και μέσα στις φλόγες πολλά τα μουνιά που χτενίζονται. Θες τα Χριστούγεννα; Θες τα κρύα; Θες οι ειδήσεις; Κάτι με έπιασε αυτές τις μέρες. Βγάζω από μέσα μου τη Μαριάννα Βαρδινογιάννη που τόσο καιρό έκρυβα. Η δική μου είναι πιο νέα, πιο «μεσαίας τάξης», με πιο ελαστικό πρόσωπο αλλά το ίδιο δοτική.
Δεν ξέρω πόσο θα μου κρατήσει αλλά ρίχνοντας μια ματιά γύρω μου υπάρχει φτώχεια καταραμένη και πίκρες. Δεν μελαγχολώ. Απλά συμμερίζομαι.
Ο έρωτας έχει εγκαταλείψει αυτή την πόλη. Δεν τον βλέπω. Οργή οσμίζομαι. Το τι βλέπω άσ’ το. Κότες με τσάντες στον λυγισμένο αγκώνα τους και τύπους με μποτάκια πάνω από το ψευτο-σκισμένο τζιν. «Η εκδίκηση της γυφτιάς» σκέφτομαι.
Εμείς φταίμε. Όλοι μας. Είναι μαζικό το κακό. Άπληστα και άσπλαχνα γουρούνια. Αυτό γίναμε μέσα στα χρόνια.
Έτος 2011. Καταλληλότερη χρονιά για αλλαγές δεν έχω ακούσει.
«Καλό θα ήταν όταν σε ρωτήσω «Τι ψυχή θα παραδώσεις μωρή;;;» να έχεις βρει μια έξυπνη απάντηση που να με καλύπτει αλλιώς θα βαρεθώ» , αναγγέλλω στον εαυτό μου.
Ξαναβάζω το μαντήλι μου. Κουμπώνω το παλτό μου και βγαίνω να χαζέψω τις νέες παραλαβές σε διάφορα μαγαζιά.
Και η Βαρδινογιάννη κάνει φιλανθρωπίες αλλά τις κάνει με συνολάκια που φυσάνε…
Ας τα αποκτήσω κι εγώ και έχω όλη την καλή διάθεση να γίνω πρέσβης καλής θελήσεως. Μόνο και μόνο το ότι χτύπησε μέσα μου αυτή η ευσπλαχνία είναι υψίστης σημασίας και μην το γελάς. Οι Υδροχόοι δεν είμαστε τέτοιοι καλοσυνάτοι άνθρωποι!