Το σωματίδιο του Θεέ μου

05/07/2012

Πολυήμερες και ολονύχτιες έρευνες (μου) το επιβεβαιώνουν: Ποτέ άλλοτε δεν είχαν κυκλοφορήσει στο δρόμο τόσα σορτσάκια, τόσα καυτά μίνι-ζώνες, τόσα ανάερα φορεματάκια και τόσα «εδώ κοίτα» ντεκολτέ όσα φέτος το καλοκαίρι.

Γράφει ο δημοσιογράφος Τάκης Τσιρτσώνης

Δυσκολεύομαι να πιστέψω πως ο λόγος είναι ότι τα λεφτά δεν επαρκούσαν για μερικά ακόμη τετραγωνικά ύφασμα. Ένας από τους μεγαλύτερους και δημοφιλέστερους γυναικείους μύθους είναι πως «ντύνομαι/ βάφομαι/ φτιάχνομαι για μένα, όχι για τους άλλους» (δείξτε μου μία γυναίκα που μακιγιάρεται Κυριακή πρωί στο σπίτι μόνη ή μία άλλη που φορά μαύρες ψηλές κάλτσες για να πάει να φάει το μεσημέρι κοτόπουλο με μπάμιες με τους δικούς της και θα δεχτώ να το συζητήσω). Οι άντρες επειδή βαριούνται τις κουβέντες που δεν καταλήγουν πουθενά (εκτός κι αν αφορούν ποδόσφαιρο) μπορεί να κάνουν πως συγκατανεύουν, αλλά κατά βάθος γνωρίζουν πως οι γυναίκες ντύνονται γι αυτούς και τις άλλες γυναίκες που θα τις δουν (και οι οποίες στο μυαλό κάθε γυναίκας είναι απαραίτητο να αποθαρρυνθούν έως να σκάσουν).

Το θέμα λοιπόν βρίσκεται ακριβώς εκεί. Όσο το αρσενικό θήραμα, το οποίο οφείλει να πειστεί να παραστήσει το ρόλο του και καλά κυνηγού, παρουσιάζεται –όπως στην εποχή μας συμβαίνει- είτε μπαϊλντισμένο με τα απανωτά χτυπήματα της Εφορίας και της μοίρας, είτε φοβισμένο για το τι αύριο του ξημερώνει είτε απλώς νωχελικό (μα σε κάθε περίπτωση απρόθυμο να κυνηγήσει καταπώς έκανε παλιά), τόσο ο θηλυκός κυνηγός (που παρασταίνει το και καλά ανύποπτο θήραμα) οφείλει να γίνει όσο μπορεί περισσότερο προκλητικό, μπας και το ξεκουνήσει.

Προσωπικώς ήμουν πάντα υπέρ του ανταγωνισμού –πιστεύω πως σε κάνει καλύτερο. Και από αυτήν την άποψη δεν έχω τίποτε να προσάψω στα κορίτσια που κάθε βράδυ οργώνουν με τα ψηλοτάκουνα και τα δυσδιάκριτα μίνι τα club-πασαρέλες. Απλά θα ήθελα με πόνο καρδιάς να τις πληροφορήσω, πως ο λόγος που «τσιμπούν ολοένα και λιγότερα, ολοένα και λιγότεροι δεν είναι επειδή δεν τους πέτυχε το Brazilian, το γαλλικό μανικιούρ ή ό,τι άλλο μαγικό κάνουν. Όταν όμως η προοπτική του «έξαλλου Σαββατοκύριακου για μας τους δύο στη Μύκονο/Πάρο/Τζια» γίνεται «ξέρεις, έχουν οι δικοί μου ένα εξοχικό στο Δήλεσι κι εκεί λέω να την αράξω δεκαπέντε μέρες φέτος το καλοκαίρι», ακόμα και ο πιο θεληματικός Greek lover νιώθει τα φτερά του (τουλάχιστον) να πέφτουν.

Λένε πως τα ωραιότερα πράγματα στη ζωή είναι δωρεάν. Ισχύει. Μόνο που για να φτάσεις ως εκεί, θα χρειαστεί να πληρώσεις αρκετά –λιγότερο ωραία ίσως, π.χ. εισιτήριο, ποτό κλπ. Κι εκεί κολλάμε (αναστεναγμός, καταραμένη κρίση, Μέρκελ στους γιατρούς να τα φας κλπ)…