Βλέποντας το δέντρο, χάνουμε το δάσος
Μια ενδιαφέρουσα άποψη για το κύμα αυτοκτονιών που μαστίζει τους τελευταίους μήνες την Ελλάδα.
Μια ενδιαφέρουσα άποψη για το κύμα αυτοκτονιών που μαστίζει τους τελευταίους μήνες την Ελλάδα.
Μια ενδιαφέρουσα άποψη για το κύμα αυτοκτονιών που μαστίζει τους τελευταίους μήνες την Ελλάδα.
Μια ενδιαφέρουσα άποψη για το κύμα αυτοκτονιών που μαστίζει τους τελευταίους μήνες την Ελλάδα.
Γράφει ο Παναγιώτης Σούρμπης
Το κερασάκι στην τούρτα μπήκε όταν ο 77χρονος φαρμακοποιός αυτοκτόνησε μπροστά στην πλατεία Συντάγματος.
Θύμα κι αυτός της οικονομικής κρίσης που μαστίζει τη χώρα μας, της οικονομικής, κοινωνικής, ηθικής, πολιτικής, της κρίσης των αξιών. Όπλισε τη σκανδάλη και έδωσε τέλος στη ζωή του μη μπορώντας να ζει εξαθλιωμένος. Δεν είναι το πρώτο θύμα της κρίσης αφου καθημερινά συμβαίνουν απίστευτα πράγματα τα οποία δε φτάνουν ποτέ στα αυτιά μας, γιατί δε θέλουν κάποιοι να φτάσουν. Η σημερινή κατάσταση είναι δύσκολη για όλους μας. Γι΄άλλους περισσότερο και γι’ άλλους λιγότερο.
Δεν μπορώ να καταλήξω εαν αυτή η κίνηση μπορεί να θεωρηθεί ως θάρρος ή δειλία.
Για πολλούς αποτελεί το πρώτο θύμα της ωμής πολιτικής και οικονομικής βίας που δέχεται η Ελλάδα απο τους δανειστές- σωτήρες σε συνεργασία με τους εθνοπατέρες, ενώ γι’ άλλους δεν είναι τίποτα περισσότερο απο ένα ακόμα θύμα στον αγώνα για την απελευθέρωση της Ελλάδας.
Όταν έχουμε ένα τέτοιο γεγονός, αρκεί να ψάξουμε να βρούμε τα αίτια, τις λύσεις και τη βοήθεια που θα πρέπει να προσφέρουμε. Στα δύσκολα και στον κίνδυνο λένε πως οι άνθρωποι λειτουργούν σα γροθιά. Το ίδιο πρέπει να γίνει κι εδώ. Με αφορμή το θάνατο του ανθρώπου αυτού και όσων ακόμα – καθημερινά σχεδόν βάζουν τέλος στη ζωή τους μη μπορώντας να αντεπεξέλθουν στα δεδομένα της εποχής – πρέπει να ασχοληθούμε με το θέμα.
Η αυτοκτονία στην Ελλάδα είναι ένα πρόβλημα που υπήρχε και χθες και προχθές. Δεν είναι καινούριο εύρημα. Αυτοκτονίες θα γίνουν και σήμερα και αύριο, οι οποίες θα πρέπει να αντιμετωπίζονται με την ίδια σοβαρότητα και τον ίδιο σκεπτικισμό που αντιμετωπίσαμε τη συγκεκριμένη στην πλατεία Συντάγματος.
Το θέμα δεν είναι ότι ένας συμπολίτης μας έφτασε στο σημείο να αυτοκτονήσει μ’ αυτόν τον τρόπο. Αυτό είναι ένα πρόβλημα που τελευταία έχει πάρει τεράστιες διαστάσεις (αφου η Ελλάδα έχει το μεγαλύτερη αύξηση των αυτοκτονιών στον κόσμο με ποσοστό 45%). Το θέμα είναι ότι η αυτοκτονία αυτή θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί και ο άνθρωπος αυτός θα μπορούσε ακόμα να βρίσκεται ανάμεσα μας.
Ο καθένας μπορεί να καταλάβει αν κάποιος απο τους γύρω του – οικογένεια, φίλοι, συνάδελφοι – δεν είναι καλά. Αν βρίσκεται σε κατάσταση έντασης ή ακόμα και μεγάλης απομόνωσης. Ο φόβος όμως, είναι αυτός που μας κάνει να αγνοούμε αυτά τα σημάδια και τις αντιδράσεις, γιατί φοβόμαστε να παραδεχτούμε οτι ο δίπλα μας έχει πρόβλημα. Φοβόμαστε με άλλα λόγια να δούμε οτι ο θάνατος είναι τόσο κοντά μας.
Δεν υπάρχει πολιτική ή οικονομικη αυτοκτονία. Η οικονομική και η πολιτική κρίση, απλώς, μπορεί να δημιουργήσουν ένα ασθενές κοινωνικό περιβάλλον μέσα στο οποίο δραστηριοποιούμαστε και μέσα στο οποίο οι άνθρωποι έχουν την ατυχία να αρρωστήσουν και να ωθούνται σε τέτοιου είδους πράξεις.
Η αυτοκτονία είναι μια κίνηση θάρρους και δειλίας ταυτόχρονα. Θάρρους, γιατί παίρνεις την απόφαση να αφαιρέσεις μόνος σου τη ζωή σου μ’ αυτόν τον τρόπο και δειλίας γιατί δεν έχεις την υπομονή και επιμονή να ξεπεράσεις τα προβλήματά σου και δίνεις τέλος στη ζωή σου.