Ζήνα Κουτσελίνη: Το αλκοόλ και τα δέκα χρόνια ψυχανάλυσης!
Με αφορμή την κυκλοφορία του βιβλίου της “Ο πιο δύσκολος δρόμος”, η Ζήνα Κουτσελίνη εξομολογείται τα δύσκολα παιδικά χρόνια, το αλκοόλ, τα δέκα χρόνια ψυχανάλυσης…
Με αφορμή την κυκλοφορία του βιβλίου της “Ο πιο δύσκολος δρόμος”, η Ζήνα Κουτσελίνη εξομολογείται τα δύσκολα παιδικά χρόνια, το αλκοόλ, τα δέκα χρόνια ψυχανάλυσης…
Με αφορμή την κυκλοφορία του βιβλίου της “Ο πιο δύσκολος δρόμος”, η Ζήνα Κουτσελίνη εξομολογείται τα δύσκολα παιδικά χρόνια, το αλκοόλ, τα δέκα χρόνια ψυχανάλυσης…
Με αφορμή την κυκλοφορία του βιβλίου της “Ο πιο δύσκολος δρόμος”, η Ζήνα Κουτσελίνη εξομολογείται τα δύσκολα παιδικά χρόνια, το αλκοόλ, τα δέκα χρόνια ψυχανάλυσης…
«Ο πιο δύσκολος δρόμος ήταν τα παιδικά μου χρόνια στη Σκόπελο. Ο πατέρας μου ήταν αλκοολικός. Δεν μπορούσε να διαχειριστεί τα συναισθήματά του, το θυμό του, την αγάπη του. Δεν άντεχε την καθημερινότητά του. Θεωρούσε ότι με το ποτό θα έλυνε τα προβλήματά του. Επειδή ήμουν μικρό παιδί, σωματοποιούσα το πρόβλημα. Η μητέρα μου βρήκε τη δύναμη και το κουράγιο να μου πει: “Πρέπει να προχωρήσεις στη ζωή σου, να μείνεις μόνη σου, να φύγεις από τις τοξικότητας της καθημερινότητας της οικογένειας”. Έτσι, σε ηλικία 14 ετών, πήρα το καράβι, έφυγα από τη Σκόπελο και πήγα στο Βόλο. Για ένα χρόνο έμεινα σε συγγενείς και από τα 15 μου σε ένα σπίτι μόνη μου, όπου μαγείρευα, διάβαζα και τραβούσα το δικό μου δρόμο. Η μητέρα μου με έμαθε να ζω στο φως. Την ευχαριστώ, γιατί δεν φέρθηκε εγωϊστικά στη δύσκολη στιγμή, γιατί μια μάνα δεν μπορεί να βγάλει από την αγκαλιά της το παιδί της. Πολλές φορές, μάλιστα, το κρατά δίπλα της σκοπίμως, για να βασανίζονται και οι δύο».
Και τονίζει στο περιοδικό «ΕΓΩ» πώς ήταν δύσκολο να αποχωριστεί το σπίτι της: « Ήταν πάρα πού δύσκολο. Ένα παιδί αποζητά πάντα την αγκαλιά της οικογένειας. Μιλάμε για μία ηλικία πολύ τρυφερή και ευαίσθητη… Ήθελε μεγάλη δύναμη από την πλευρά της μάνας να πει στο παιδί «Φύγε! Τράβηξε έναν άλλο δρόμο»».
Πολλές φορές τα παιδιά νιώθουνε ενοχές όταν σε μία οικογένεια υπάρχουν προβλήματα. Αισθάνονται ότι ευθύνονται για την έλλειψη ευτυχίας… «Το αισθάνθηκα… Στη συγκεκριμένη περίπτωση, έβλεπα την πλευρά της μάνας μου. Δεν είχα τη δύναμη, την αντίληψη να δω και την πλευρά του πατέρα μου. Ήταν ένας άνθρωπος αλκοολικός, αλλά πολύ ευαίσθητος συνάμα και όχι κακός. Αν έπρεπε να ζητήσω ένα συγγνώμη από άνθρωπο, θα ήταν από τον πατέρα μου, γιατί όσο ζούσε τον αδίκησα».
Όταν έφυγε ο πατέρας της από τη ζωή:«Με θυμό, γιατί δεν μπορούσα να κάνω κάτι. Τον έβλεπα να πεθαίνει και δεν μπορούσα να τον βοηθήσω. Μετά το θάνατό του, κάθε φορά που πήγαινα στη Σκόπελα αρρώσταινα. “Σωματοποιούσα” το παρελθόν. Έτσι ξεκίνησα την ψυχανάλυση. Ο δρόμος της ψυχανάλυσης και της αυτογνωσίας ήταν ο δεύτερος δύσκολος δρόμος στη ζωή μου. Βρέθηκα αντιμέτωπη με τον εαυτό μου, το παρελθόν μου, το παρόν μου και τα καλά κρυμμένα μυστικά της οικογένειας. Όταν όμως έρχεσαι αντιμέτωπος με τον ψυχολόγο, όσο περιγράφεις συναισθήματα και καταστάσεις που έχεις ζήσει, έρχεσαι πιο κοντά στην αλήθεια. όταν ομολογείς την αλήθεια, ουσιαστικά βγάζεις από μέσα σου ότι σε βασανίζει. Όλο αυτό μου πήρε σχεδόν δέκα χρόνια».
